Mjerimi
Në sofrën e trishtimit
Gjeta dhembje plot
Dhe shëmtinë e skamjes
Zhele edhe lotë
Dhe kur kripën vura
Përmbi bukë të mykur
Sytë e tyre shihnin
Shpresën e shumëpritur
Prapa meje vinin
Si qingja në kope
Thu se u kisha sjellur
Shpresë për jetë të re
Zemra m’u bë copë
Tek hanin thërrime
Dhe sytë u tregonin
Frikën e një stine
Këmbët e vockla skuqur
Nga skamja e mjerimi
Ishin vet zhgënjimi
Qysh se kanë lerë s’panë një ditë gëzimi
Dhe kur deren mbylla
E ua ktheva shpinën
S’më shqiten nga mendja
Si e kalojne stinën
Mjerimi s’ka mëshirë
Ka porta çeliku
Aty nuk vlenë dija
Fringëllen kamxhiku
E kur fëmijët i shoh
Tek hanë, dëfrejnë e pinë
Mendja e shpirti m’dhemb
Sytë gjithë lot më rrinë
Si na qenka jeta
Ca saraje dhe dëfrim
Kurse ca të tjerë veç skamje
Lot e hidhërim
Fytyrat e tyre t’zbehura
Para syve m’rrinë
Si monument mjerimi
Kur para meje vijnë
Leckat e zhubrosura
Si flamur mjerimi
E sytë e tyre t’shterrur
Si amblemë trishtimi
Si njëherë s’u bë
Që të ndërrojnë pozitat
Edhe i kamuri ta shohi
Pa bukë si shtyhet dita
Mjerimi s’ka as shpresë
Ka porta t’çelikta
Rrecka të zhubrosura
Dhe ëndrra të venitura
Mjerimi nuk ka shpresë
S’ka fund e as fillim
Ai ka vetëm vuajtje
Uri dhe trishtim
Autori: Islam Morina (28.10.2017)
