Te bunari në sokak

Te bunari në sokak

(Kushtuar Bekim E. Morinës, kushëririt dhe mikut tim të fëmijërisë)

Nisem drejtë rrugës tonë, aty ku fëmijërinë kaluam
Mbetem te bunari, ku t’ fundit herë u takaum
U takuam e u ndamë, kur larg po ikje ti
Ishte e fundit herë që shiheshim me sy

Nga larg ta dëgjoja zërin, e nuk të shihja dot
Doje të t‘kujtoja, ashtu me jëtë plotë
Nuk patëm zgjidhje dhe u takuam prap
Ti i shtrirë symbyllur, unë të prisja në sokak

U takuam aty, tek bunari ku u ndamë
Unë të përqafoja, e ti s’më bëzanë
Na e le një shpresë, një bimë ku sot mbahemi
Edhe pse nuk je, dot teje nuk ndahemi

Jam më i ligë, se kurrë herë më parë
Do doja të të shihja, malli më ka marrë
Djali yt i vogël, tashmë është bërë burrë
Sa herë më përqafon, lotët më shkojnë gurrë

Nuk ka fjalë e letër, që zë mallin për ty
Jam i lumtur shumë, për ato që bëmë të dy
E kam të freskët zërin, për të fundit herë
Më the mos derdh lotë, shihemi në verë

E vera kur më vjen, me Blendin që t’ngjanë ty
Është ngushëllimi i vetëm, dhe shpresa në sy
Prehu i qetë, mik dhe kushëri
Kujtimet që kem’ bashkë, nuk na ndajnë të dy

Malli kur më merr, përpjetë ngjitem malit
Veç shpati ma shuan, mallin e Bekë djalit
Më duket se të shoh, në krye të shpatit
Tek fillojmë rend të ri, nën hijen e malit

Lehtë the qenka t’ vdesësh, e kjo më ngushëllon
Sa herë fryn era, në ty më kujton
Eja ti në ëndërr, në sokak te bunari
Të pres si përherë, së më mbyti malli.

Autor: Islam MORINA (23.02.2016)